[RP] Aankomst van Godfried

Godfried voelde het gewoel van Floris' spieren tussen zijn benen. Na al die dagen en mijlen reizen voelde, de bewegingen die de hengst maakte zo vertrouwd aan dat het bijna leek alsof niet het paard, maar hijzelf ze gebruikte. Floris was een deel van de erfenis die de jonge Godfried gekregen had bij de dood van zijn ouders, hetzelfde gold voor het zwaard dat aan zijn riem hing en het zakje florijnen dat hij altijd bij zich had. De rest was in vlammen opgegaan tijdens de 'val'. Dat verlies viel hem echter niet zwaar, het gaf hem de kans zijn eigen weg te kiezen. Daarbij was het leven geven en nemen, maar vooral dat eerste, en dan vaak onvrijwillig. De vloek van het mens-zijn, maar zo was het nu eenmaal.

De jongeman keek op wanneer het doffe geluid van paardenhoeven op een verharde aardeweg plaats maakte voor het zachte getik op stenen. Een korte stenen 'oprit', in dit geval, en wel een die naar de imposante poort van het kasteel van Krimpen leidde, Hollands bolwerk van militanten voor het Aristotelische geloof, commanderij van de Teutoonse Orde. Toch niet zo ver als hij gedacht had, maar hij kwam dan ook maar van Rotterdam. Hij kuchte eens, niet om zich aan te kondigen, wel door de ontberingen die hij de voorbije nacht, evenals de voorgaande nachten had ondergaan. Daarna steeg hij af en leidde Floris aan zijn teugels tot bij de poort. Ietwat onzeker, doch met krachtige stem, richtte hij zich tot wat zich achter de ingang bevond.

- Is daar iemand? Korte pauze. Ik verzoek toegang tot de commanderij.

Otto is aan het slapen in zijn wachthuisje. Hmpf, hij kreeg ook veel te weinig nachtrust van zijn vrouw. Opeens schrok hij wakker. Hij keek chagrijnig om zich heen. Het leek wel of hij gekuch hoorde. Dan vervolgt een stem. Nee he, niet weer iemand die binnen wilt. Zo chagrijnig als Otto is, loopt hij naar de poort. Daar opent hij een klein luikje. Hij ziet een jongeman staat. Wie ben je en wat doe je hier?

Het gerommel achter de poort deed vermoeden dat zijn vraag niet onbeantwoord aan hem voorbij zou gaan. Godfried kwam dus wat dichter en maakte zich klaar voor de nakende ontmoeting. Een klein luikje ging open en twee oogjes kwamen tevoorschijn. De stem die hem tegemoetkwam vanuit het luikje paste perfect bij het gezicht dat zich daar toonde. Grommerig en nors, zo scheen hem het karakter van de wachter. Of lag het aan hemzelf?

- Mijn naam is Godfried d'Humières. Ik kom uit Rotterdam en heb de wens de Teutonen te vervoegen.

Kort en bondig. Hij had namelijk niet het idee dat de wachter liefhebber was van poëtische en retorisch hoogstaande bewoordingen.

Otto kijkt de man aan. Dus, heer Godfried met een franse achternaam. Ik zie veel mensen hier voorbij komen. En ze willen allemaal hierbij. Heeft u het handvest gelezen? Otto kijkt de man doordringend aan.

De ogen van het luikje of euh, van de wachter, leken Godfried te doorboren. Het kleine pakje zelfvertrouwen dat hij had opgebouwd tijdens zijn rit naar Krimpen verkruimelde, verkorrelde, verdween nog sneller dan je plop kon zeggen. Hij moest moeite doen niet ineen te krimpen en van de hangbrug te springen om zich te verstoppen tussen de waterplanten en de kikkerdril. Kikkers waren waarschijnlijk nog beter gezelschap dan dit struise heerschap. Maar gelukkig begaf zijn ruggengraat het nog net niet onder het gewicht van de oplopende druk en de blik van de wachter. Jah zij dank.

- Euh... bah... Ja heermijn euh... Ja mijnheer. Gelezen en vaardaan... Heu... Aanvaard bedoelde ik.

Stamelstamel... Godfried slikte eens goed en richtte zijn ogen naar zijn laarzen. Vijftienjarige, oversensitieve en onzekere pubertjes zijn nu eenmaal makkelijk te intimideren...

Otto grinnikte bij het horen van de stem van de jongen. Hij kijkt de jongen van top tot teen na. Als u een zwaard heeft, moet u dat bij mij inleveren. Wij houden niet van geweld hier in Krimpen. Dan mag je binnenkomen en naar de Zaal der Sollicitanten gaan. Otto mompelt daarachter aan: Dan kan ik tenminste weer slapen... Ondertussen opent Otto alvast de poort.

Godfried knikte simpelweg en maakte zijn leren schede los. Niet dat hij het zo erg vond het af te geven, het was eerder de symboliek van het zwaard die hem nauw aan het hart ging, dan de functionele waarde. Losgemaakt zette hij een stap dichter naar de poort, die openging. Gelukkig, dacht Godfried. Het zwaard door het luikje steken was wellicht niet zo handig geweest, het risico bestond immers de chagrijnige poortwachter in het oog te raken, en hij had zo het voorgevoel dat hem dat niet in dank afgenomen zou worden. Hij nam de schede met het zwaard in zijn hand en reikte het de wachter aan. En dat allemaal zonder ook maar één woord te zeggen. Tja, waar intimidatie allemaal niet toe leidde... Stemverlies, trillende benen, verlies van zelfvertrouwen, om nog maar niet te spreken van het overmatig zweten. Trillend, stamelend en al zijn moed bijeen rapend lukte het hem toch enkele woorden te formuleren.

- Alsjeblieft. En daarna ook nog: Dankuwel...

De poorten gingen open en de poortwachter trok zich terug. Godfried voelde zich aan zijn lot overgelaten, alleen voor die grote poort, waarachter het onbekende lag. Maar ach, het was slechts het verleden dat zich herhaalde, voor de zoveelste keer. Verleden, heden, toekomst... Het lag allemaal dichter bij elkaar dan het leek of dan de meeste mensen dachten. Hij zuchtte, rechtte zijn schouders, en deed de eerste pas richting de poort.